Ler, escoitar ou dicir as palabras vella e vello adóitannos levar a territorios de imaxes tristes e cheas de po, cheiros rancios, gustos amargos… Envellecer sóanos a enfermar, a falta de curiosidade, a queixarse por un presente que non pertence e á repetición das batallas que se protagonizaron no pasado.
Pero se algo vimos expondo unha e outra vez neste blogue é que as mulleres e os homes, os suxeitos sexuados, somos diferentes e semellantes. En consecuencia, o resultado cando nos observamos sempre é a diversidade.
A vellez non é unha excepción e é unha trampa enorme pensar nela como unha etapa homoxeneizante que nos fai perder as particularidades que nos caracterizaron como sexuados ata ese momento.
Quen son, cos nosos desexos, os nosos plans, as nosas ilusións, as nosas excitacións, os nosos antollos, os nosos estilos, as nosas loitas e as nosas experiencias…, o noso particular modo de estar e ser nesta etapa exprésase cando o contexto o fai posible.
Quizais favorecer comunidades onde as diferentes formas de ser vellas e vellos sexan posibles, onde se contemplen como unha riqueza, onde exista a oportunidade de recoñecer a súa experiencia como unha fortaleza que promocionar e compartir… nos permita escoitar as palabras vellas e vellos e que estas nos leven a moitas imaxes diferentes, con múltiples gustos e cheiros froito de cada unha das súas biografías.